Μες στην ομίχλη αυτής της πόλης
μες στων πραγμάτων τις σκιές,
κρύβονται χίλιοι δολοφόνοι,
μπήγονται χίλιες μαχαιριές.

Πίσω απ' του καθενός τη ράχη,
απ' την καρδιά μια σπιθαμή,
ένα περίστροφο υπάρχει
που ξαφνικά πυροβολεί.

Άραγε χάθηκες στ' αλήθεια,
ή μήπως μέσα σου γελάς
και μήπως στα δικά σου στήθια
σκότωσαν κάτι από μας;

Σ' είχαν σκοτώσει λίγο-λίγο
μα δεν το πρόσεξε κανείς,
μα εγώ το βήμα πάλι ανοίγω,
μήπως στο δρόμο μου φανείς.

Στα μαγαζιά, στις συζητήσεις,
στις συντροφιές της γειτονιάς,
πριν βγάλεις άχνα, πριν μιλήσεις,
κοιτάς, που κρύβεται ο φονιάς.

Σ' αυτή την πόλη είν' όλα ξένα
κι ένας εσύ μες στους πολλούς,
κρύβονται εκείνοι από σένα
κι εσύ φυλάγεσαι απ' αυτούς.

Άραγε χάθηκες στ' αλήθεια,
ή μήπως μέσα σου γελάς
και μήπως στα δικά σου στήθια
σκότωσαν κάτι από μας;

Σ' είχαν σκοτώσει λίγο-λίγο
μα δεν το πρόσεξε κανείς,
μα εγώ το βήμα πάλι ανοίγω,
μήπως στο δρόμο μου φανείς.

Μέσα στα χρώματα, τα φώτα,
έψαχνες για μια σπίθα φως,
πριν ξεψυχήσεις, τώρα, ρώτα,
πού πήγε τόσος ουρανός.

Θάνατος ήταν η ζωή σου,
κακό παιχνίδισμα του νου
κι εκεί που είναι το κορμί σου,
μπορούσε να' ταν αλλουνού.

Άραγε χάθηκες στ' αλήθεια,
ή μήπως μέσα σου γελάς
και μήπως στα δικά σου στήθια
σκότωσαν κάτι από μας;

Σ' είχαν σκοτώσει λίγο-λίγο
μα δεν το πρόσεξε κανείς,
μα εγώ το βήμα πάλι ανοίγω,
μήπως στο δρόμο μου φανείς.