Κάποτε ήμασταν παιδιά Ανέμελα,
Αερόστατα στον ουρανό
Δίχως tag, δίχως hashtag δίχως social media
Ψάχναμε τον έρωτα σε ένα κατάστρωμα
Μέσα στον γλυκό καλοκαιρινό ιδρώτα
που έσταζε η αθώα μυρωδιά των κορμιών μας

Τώρα, γενιά χαμένων σαραντάρηδων
Μια γενιά που δεν ξέρει που να πρωτοπατήσει
Σε αυτά που της έμαθε το λάγνο παρελθόν?
Ή σε αυτά που ασταμάτητα και χωρίς φίλτρο επιβάλλει η νέα τάξη πραγμάτων?

Θυμάμαι εκείνη την παραλία, και τον αέρα που χάιδευε τα ηλιοκαμένα κορμιά μας
Σαν δυο σταγόνες LSD ο έρωτας πότιζε γλυκά τις καρδιές μας

Ανακάτεψε με όπως η θάλασσα το νερό και δωσ' μου ξανά έναν κόσμο γεμάτο φως
Ένα κόσμο απλό, μόνο με αγάπη

Πες μου τι θέλεις, Πες πως με θέλεις
Έλα πες μου τι θέλεις ,Πες πως με θελεις
Έλα πες μου τι θέλεις , Πως με με θέλεις
Έλα πες μου τι θέλεις , Πες πως μου πόσο με θες

Κάποτε ήμασταν πουλιά αδέσποτα, ηλιοβασιλέματα στον ουρανό
Τρέχαμε σε μια αλάνα με παιχνίδια αυθόρμητα
Νιώθοντας ευτυχισμένοι μέσα στην παιδική άγνοια μας
Τώρα, κομπάρσοι σε μια ταινία που το τέλος της φαντάζει όλο και πιο δυσοίωνο.

Τι θέλουμε τελικά από αυτήν τη σύντομη περιήγηση μας σε αυτόν τον πλανήτη?
Πώς μπορεί να χωρέσει όλη μας η ζωή σε μια οθόνη?
Είμαστε όλοι τόσο ίδιοι κι όμως τόσο διαφορετικοί

Θυμάμαι εκείνη την παραλία, και τον αέρα που χάιδευε τα ηλιοκαμένα κορμιά μας
Σαν δυο σταγόνες lsd ο έρωτας πότιζε γλυκά τις καρδιες μας

Ανακάτεψε με όπως η θάλασσα το νερό και δωσ' μου ξανά έναν κόσμο γεμάτο φως
Ένα κόσμο απλό, μόνο με αγάπη

Πες μου τι θέλεις, Πες πως με θέλεις
Έλα πες μου τι θέλεις ,Πες πως με θελεις
Έλα πες μου τι θέλεις , Πως με με θέλεις
Έλα πες μου τι θέλεις , Πες πως μου πόσο με θες.

Άσε με να κάνω λάθος σου λέω.
Δεν είμαι ρομπότ κι ούτε θέλω να γίνω