Μέσα στο μπαρ και τους καπνούς
ο αστυνόμος τριγυρίζει.
Σε κάποιον ταξιδεύει ο νους,
πίνει το ουίσκι του και βρίζει.

Ποιος είσαι εσύ, βρε μασκαρά,
που τίναξες τα πέταλά σου;
Γιατί δε ρώτησες και μας,
πριν μας αφήσεις άθελά σου;

Παίρνει χαρτί, παίρνει στυλό,
φτιάχνει ανθρωπάκια και δε σώνει.
Φτιάχνει και κάποιον ξαπλωτό
και μονομιάς ξαναθυμώνει.

Ποιος είσαι εσύ, βρε μασκαρά;
Σήκω απ’ το χώμα να μας πεις
του θάνατού σου την αιτία,
της τελειωμένης σου ζωής
τραγούδα μας την ιστορία.

Ποιος είσαι εσύ, βρε μασκαρά;
Και κοίτα ψέματα μην πεις,
έχω κοινό μυαλό και κρίνω.
Θα σε ξεθάψω, τι θαρρείς,
κι αλύπητα θα σ’ ανακρίνω.

Ποιος είσαι εσύ, βρε μασκαρά;