Ένας άνθρωπος απλός
σ’ ένα κόσμο γκρεμισμένο
ήσυχος και σιωπηλός
είχε ένα κερί αναμμένο.

Είχε κρύψει τ’ όνειρό του
στο αόρατο φτερό του.
Μια γουλιά ευγνωμοσύνη
ούτε λόγια ούτε βιασύνη.
Είχε κρύψει τ’ όνειρό του
στο αόρατο φτερό του.

Ένας άνθρωπος καλός
σ’ ένα κόσμο τσακισμένο
πικραμένος εντελώς
είχε ένα κλειδί κρυμμένο.

Στο μανίκι το κρυφό του
είχε τον παράδεισό του.
Μια σταγόνα καλοσύνη
κι ύστερα ότι θέλει ας γίνει.
Είχε τον παράδεισο του
στο μανίκι το κρυφό του.

Μια σταγόνα καλοσύνη
κι ύστερα ότι θέλει ας γίνει,
είχε τον παράδεισο του
στο αόρατο φτερό του.

Ένας άνθρωπος απλός
σ’ έναν κόσμο τσακισμένο
ήσυχος και σιωπηλός
είχε ένα κλειδί κρυμμένο.