Κουτιά τσιμέντο και μέσα οι άνθρωποι ορχήστρες στο ίδιο τέμπο
και από πάνω, ήλιος αθόρυβος στου σύμπαντος το πιάνο
κι οι από κάτω, στον ίδιο παρονομαστή, στον ίδιο λάκκο
στο ίδιο πλοίο, νομοταγείς οι ναυτικοί,
μα οι καπετάνιοι όλοι για τρελοκομείο

Και σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς
και προσπαθώ και προσπαθείς αλλά δε ζούμε.
Και σε κοιτώ και με κοιτάς
και σου μιλώ και μου μιλάς
κι όμως δεν έχουμε πια τίποτα να πούμε.
Και αγκαλιές κι υπερβολές, συμβιβασμοί και απειλές,
και μαλωμένοι μες στο ίδιο μας τσουβάλι
κανένας δρόμος που κοιτάει προς το φως δεν είναι εχθρός
κάπου θα βγάλει.

Φτερά στο νότο μα στο βορρά κρατούν δεμένο τον πιλότο
και τ’ αεροπλάνο, σβήνει τα σύννεφα που δεν χωρούν στο πλάνο
καρδιές ψυγείου απολαμβάνουν τις φωτιές της Μεσογείου
και για καντήλι μες στο σκοτάδι
ένα αμπέλι, μια ελιά κι ένα καράβι.

Και σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς
και προσπαθώ και προσπαθείς αλλά δε ζούμε.
Και σε κοιτώ και με κοιτάς
και σου μιλώ και μου μιλάς
κι όμως δεν έχουμε πια τίποτα να πούμε.
Και αγκαλιές κι υπερβολές, συμβιβασμοί και απειλές
και μαλωμένοι μες στο ίδιο μας τσουβάλι
κανένας δρόμος που κοιτάει προς το φως δεν είναι εχθρός,
κάπου θα βγάλει.