Τη χρονιά που έκλεινα τα δεκαοκτώ,
από το παράθυρό μου
τον είδα να κατεβαίνει γρήγορα τον δρόμο
προς τη θάλασσα με το ποδήλατό του.
Σαν να με κτύπησε αστραπή,
εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα
ότι με τον νεαρό της παρέας μας
που ποδηλατούσε στην κάθοδο του δρόμου
ήμουν αναπότρεπτα ερωτευμένη.
Σίγουρα το αίσθημα δούλευε από καιρό μέσα μου
και ξαφνικά αποκαλύφθηκε.
Από τότε νιάτα, ζωντάνια, ορμή και ποδήλατο
συνθέτουν μια κρυστάλλινη εικόνα,
ένα αδιάσπαστο πλέγμα
με τους πιο σαγηνευτικούς κραδασμούς
που μου έδωσε η ζωή.
Πλέγμα αιώνιο.