Ο χρόνος που είν’ εντός μου, μάτι πόνος,
όλα τάχει μπροστά του, δεν περνά
ποτέ του, ο ίδιος, χαίρεται, κλαίει μόνος, -
μια παράκληση φέρνει ταπεινά

στον άλλο χρόνο που πνιμός και φόνος
είναι, αλύπητος πάντα τριγυρνά :
«Σκληρέ αδερφέ, δέομαί σου ο πράος χρόνος
σώριασε απάνου μου όλα τα δεινά,

μα την πανώρια που έβλεπα, - ένας θρόνος
την ύψωνε, την ψέλναν Ω σ α ν ν ά,
τώρα από σένα ρημασμένος κλώνος, -
να μη τη δουν τα μάτια μου ξανά!»