Η ψυχή που είχε κάτι απ’ το σκοτάδι
και κάτι απ’ τα φτερά τα λαβωμένα,
πάει με τους ίσκιους, έφτασε το βράδι,
όλα τα πνίγει μέσα του ένα ένα.

Κράτα το βήμα σου αλαφρά, μπροστά της
γείρ’ έναν ίσιο απ’ τη δική σου χάρη,
φωτισμένο θα ιδείς το βράδιασμά της
από λευκό υπερούσιο φεγγάρι.

Η ζωντανεύτρα της ιδέας, η λύρα,
- έστεκες πάντα εσύ να τη γρικήσης –
τη συνεπήρε, μη ρωτάς, ποια μοίρα,
πάει τα ροδοσύγνεφα της δύσης.

Στείλε της πέρα εκεί το περιστέρι,
Καλή, του λογισμού σου, και θα γίνουν
ρόδα χυτά από της αυγής το χέρι
τα σύγνεφα της δύσης που αργοσβήνουν.