Η δική μου ξύλινη αποβάθρα δεν κουνάει πια
σταθερή, στέρεη και δίβουλη.
Οι δικές σου τώρα αποβάθρες της αλμύρας
φέρνουν στη γεύση μας το αλάτι του χρόνου
πάνω σ’ ένα πλοίο που ταξιδεύει
κι εγώ στο κατάστρωμα πάντα με τα μαλλιά ν’ ανεμίζουν
ρούχο λινό
αλλάζω σχήμα και χρώματα
κι εύχομαι ν’ αργήσει ακόμα πολύ να φανεί η στεριά.