Κράτησα ένα δάκρυ στη παλάμη
σ΄έκρυψα σαν άγιο μυστικό
κόκκινο το μέσα μου ποτάμι
χρόνια τώρα πνίγει τον θυμό

Φύση μου σκληρή κι ονειροπόλα
χώμα αέρας είσαι και νερό
τι κι αν στη ζωή μου τα ΄χα όλα
πήρες τη φωτιά το πιό ακριβό

Αντεξα της δίψας παραισθήσεις
άφησα απαντήσεις στον καιρό
κι αν ξυπνάνε κόκκινες οι αισθήσεις
σβήνουν σε πικρό συμβιβασμό

Τέμνονται παράξενα οι δρόμοι
άλλαξαν τα λόγια διαδρομές
ξέρουν μου ΄πες της ζωής οι μόνοι
μόνοι να γκρεμίζουν φυλακές

Ψεύτικη η στιγμή σου με σκοτώνει
νύχτες σ΄αφιλόξενα στενά
μα η καρδιά ποτέ δεν σου θυμώνει
σ΄αγαπώ εγώ κι ας είν΄αργά