Κι εμένα με τρώει ένα ρήμα παλιό
Υπάρχω, υπάρχεις σ’αυτόν τον χαμό
Ανήκει η ζωή μου σε μένα εδώ
Όσο ανάστημα και παράστημα κι αν κερδίζω
Ζω τα βλάσφημα, πίνω τ’άσχημα κι αφορίζω
Σε παράρτημα βγήκαν τ’άτιμα και σκορπάνε
Κι η Ανάσταση που μου τάζουν πάντα αργεί
Αφέντες και δούλοι στο ίδιο κελί
Η Νέμεσις πάντα γεννιέται τυφλή
Μυρίζει ο αέρας παλιό φονικό
Θνητών κι αθανάτων βαρύ ποινικό
Όσο ανάστημα και παράστημα κι αν μοστράρω
Ζω τα βλάσφημα, πίνω τ’άσχημα και ρεφάρω
Σε παράρτημα βγήκαν τ’άτιμα και σκορπάνε
Κι η Ανάσταση που μου τάζουν πάντα αργεί
Τυφλή ιστορία στον πάτο η ντροπή
Για λίγη μαγεία πουλάω την ψυχή
Η πίστη μου ξένη ζητάει λυτρωμό
Φωτιά μου αναμμένη κρατάς στο χαμό