Χακί αμπέχονο και το μπλουτζίν τριμμένο
κι η πολαρόιντ να κρατάει τη στιγμή,
τσιγάρο σκέτο και αδέξια στριμμένο
στο δρόμο τράβηξες μια κόκκινη γραμμή.

Μακριά συνέλευση γενιά των συνθημάτων
πάντα μιλούσες με σφιγμένη τη γροθιά,
φούρνος - κατάψυξη παιχνίδι αισθημάτων
κι απ’ τα δεκάξι σου να πέφτεις στα βαθιά.

Πάει καιρός που μπήκες στα 40
πού θα μας πάει άραγε αυτή η εκδρομή
κι εμείς που λέγαμε θα αλλάξουμε τα πάντα
οι ίδιοι αλλάξαμε ζωές και διαδρομή.

Τόσα ποιήματα του Λόρκα του Νερούδα
και κάτι βράδια μεθυσμένη με Ρεμπώ
κάμπια που έγινες μια νύχτα πεταλούδα
παρτ τάιμ τα όνειρα το Σάββατο ρεπό.

Πώς να κρατήσεις τη ζωή με χαλινάρι
και με τσιρότο πώς να κλείσεις την πληγή,
αγρίμι ο έρωτας και κόβει το λινάρι
και ακόμη μέσα σου το τραύμα αιμορραγεί.