Τ’ αγάλματα του Χαλεπά
παίρνουν ψυχή τα βράδια
κι όποιος ακόμη αγαπά
κρυφά τα μάρμαρα ακουμπά
και ψάχνει τα σημάδια.

Ο κόσμος ο πληθυντικός
κι ο πόνος μου ο ένας
σε μιαν Ιθάκη σε ζητώ
μα είμαι ο Κανένας.

Με μαύρα λόγια και βαριά
και χέρια σταυρωμένα
και μία πενιά παρηγοριά
σου γράφω στίχο μαχαιριά
μοναδικά για σένα.

Ο κόσμος ο πληθυντικός
κι ο πόνος μου ο ένας
σε μιαν Ιθάκη σε ζητώ
μα είμαι ο Κανένας.