Η σβούρα της ζωής

Φύσηξε νύχτα το πανί του ονείρου να φουσκώσει,
σ' αλάργο τόπους να βρεθώ, μακριά να με σηκώσει.
Να κρεμαστώ στο πιο ψηλό κατάρτι, να ξανοίγω
κι απ' του κορμιού τη φυλακή να λυτρωθώ να φύγω.

Σαν άνεμος να διασκορπώ, σα νέφαλο ν' απλώνω
και στης ψηλότερης κορφής την κόψη να ματώνω.

Ρίξε με σ' αταξίδευτους γιαλούς να κολυμπήσω
και δώσε μου να πιώ κρασί τσ' αγάπης να μεθύσω.
Πάνω στην πλάτη βάλε με του πιο τρελού μου ονείρου
κι άφησ' με νύχτα να χαθώ στα πέλαγα τ' απείρου.