Με του βοριά τις τρέλες του οξύθυμου
το όνειρο ξεπέρασε την λήθη μου.

Κι ο άνεμος στα όρτσα με το φλόκο του
μ’ ανέβασε στον κόσμο του αλλόκοτου.

Είδα τον εαυτό μου νεογέννητο
σ’ ένα καράβι μαύρο ακυβέρνητο.

Οι πειρατές στα ρέλια άγριες ύαινες
με σκουριασμένα λάβαρα και τρίαινες.

Κι είχα για δώρο ωραίο κι ανεκτίμητο
το φως αυτού του κόσμου το αμίμητο.

Χίλιες οργιές απάνω από την θάλασσα
κρέμασα την ψυχή μου και την άδειασα.

Μικρούλης, μαγεμένος και ανάλαφρος
έτσι σκορπίστηκα στον ήλιο σαν αφρός.

Τώρα αρμενίζω μόνος μου ανύποπτα
στο φως που με χωρίζει από το τίποτα.