Όταν τελειώσει ο κόσμος
σκέφτομαι ότι ο ήχος του τέλους του δεν θα ’θελα να είναι
ένας κρότος ή ένας λυγμός
αλλά οι αρμένικες βρισιές του γερο-πρόσφυγα
πίσω απ’ τον πάγκο του χαμομάγαζού του,
σαν τσάκωνε τα χέρια μας στα λιμπισμένα βάζα
με τις κόκκινες, τις πράσινες, τις ροζ ριγωτές καραμέλες της πεθεράς·
θα ’θελα να ’ναι του Τσαρλς Μπρόνσον η ινδιάνικη ιαχή,
καθώς υψώνει το κοντάρι της επίθεσης ‒αυτοί ή εμείς‒
στην «Τελευταία σφαίρα του πολέμου».

Όταν τελειώσει ο κόσμος
ο ήχος του τέλους του που θα ’θελα ν’ ακούσω
είναι το ντέφι του γύφτου που το κρούει
για να ορθωθεί η αρκούδα στα γοφιά της,
να λικνιστεί – κουκλί μου να σε δω να σε χαρώ,
ως να τεντώσει, αίμα, η αλυσίδα·
είναι τα βήματα του Μπίμπα στο λιθόστρωτο
την ώρα που γυρνάει λιώμα απ’ την ταβέρνα,
το τρίξιμο απ’ το καρεκλάκι της πουτάνας στην εξώπορτα,
ενώ σταυρώνει τα κιρσωμένα πόδια της.

Όταν τελειώνει ο κόσμος
θέλω ν’ ακούω την ερημιά στα φάλτσα του νεοσύλλεκτου
που κάνει το τζουκ-μποξ μες στην ντουλάπα,
το παραλήρημα του διπολικού
στον άδειο διάδρομο του ψυχιατρείου·
θέλω ν’ ακούω το αμήν του αναμάρτητου
που ρίχνει πρώτος της πίστης του την πέτρα.

Όταν τελειώνει ο κόσμος, όταν τελειώνει ο κόσμος
θέλω ν’ ακούω το κουδούνισμα της ταμειακής
που ανοιγοκλείνει στο Dark side of the moon,
ν’ ακούω την τρομπέτα του Miles Davis
να δραπετεύει με το Kind of blue όλων των χρωμάτων·
θέλω ν’ ακούω το allegretto της 7ης
απ’ τα μεγάφωνα των πολιορκημένων,
της πεταλούδας την κραυγή στο When the music’s over.

Όταν τελειώνει ο κόσμος, ναι!
θέλω ν’ ακούω τον T.S. Eliot στο ραδιόφωνο
να απαγγέλλει από τους Κούφιους του ανθρώπους:

This is the way the world ends
This is the way the world ends
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper

Ο κόσμος όμως δεν θα τελειώσει έτσι:
Ούτε με έναν κρότο ούτε μ’ ένα λυγμό.
Με όλους τους ήχους του μαζί θα τελειώσει.

Με όλους τους ήχους μου να τους ακούω μαζί.