Καρυδότσουφλο καράβι
και Αργώ το βάφτισα
τα λαμπιόνια του ανάβει
φεύγω τα παράτησα.

Μα τα πάθη είναι ρίγη
και αρχαίος πυρετός
κι ο Θεός κλέβει στο ζύγι
για να δείχνει αληθινός.

Στο κατάρτι μου κρεμάω
τ' άσπρο μου πουκάμισο
τόσα χρόνια πολεμάω
σε αγώνα άνισο.

Μα τ’ αστέρια είν’ οι ανθρώποι
που τους έκαψε η φωτιά
είναι της καρδιάς οι τόποι
και της γης ξενιτιά.