Μην κλείνεις ακόμα το τηλέφωνο
έλα να πούμε “καληνύχτα” με το τρία
ανάμεσά μας κτίρια και λεωφόροι
και υπόγεια καλώδια σαν φλέβες της πόλης.

Μην κλείνεις ακόμα το τηλέφωνο
έλα να πούμε “σ’ αγαπώ” για τελευταία φορά
ποιος ξέρει για πότε θα περάσουν δέκα χρόνια
κι αυτή η στιγμή θα ‘ναι η μόνη μας νοσταλγία.

Πότε ήταν που άρχισαν τα τραγούδια στα πάρτι μας
να αντηχούν ρέκβιεμ απ’ το μέλλον;

Μην κλείνεις ακόμα το τηλέφωνο
στον πάνω όροφο έχουνε γιορτή
κάποιοι μετράνε αντίστροφα, κάποιοι χειροκροτάνε
σαν χθες δεν ήταν που χορεύαμε το Hotel California με ιδρωμένες παλάμες;
κι αυτή η στιγμή είναι η μόνη μας νοσταλγία.

Μην κλείνεις ακόμα το τηλέφωνο
συγχώρα με, μα δεν βρίσκω κάτι καθημερινό να πω
μια μέρα όλες οι κουβέντες μας θα ξεκινάνε μ’ ένα “θυμάσαι;”

Πότε ήταν που άρχισαν τα τραγούδια στα πάρτι μας
να αντηχούν ρέκβιεμ απ’ το μέλλον;

Μην κλείνεις ακόμα το τηλέφωνο
στον πάνω όροφο έχουνε γιορτή
κάποιοι μετράνε αντίστροφα, κάποιοι χειροκροτάνε
σαν χθες δεν ήταν που χορεύαμε το Hotel California με ιδρωμένες παλάμες;
κι εκείνη η στιγμή είναι η μόνη μας νοσταλγία.

Μην κλείνεις ακόμα το τηλέφωνο
ακούω παράσιτα, μάλλον θα φταίει το σήμα
μπορεί εδώ και ώρα να μιλάω μοναχός
όμως, Angie,
κανείς δεν μπορεί να πει πως δεν προσπαθήσαμε.