)ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ η καρδιά από ειρήνη
σκιρτά απαλά η αυγή στο μαξιλάρι,
δειλά ανοιγμένα βλέφαρα, τους χύνει

μια σιγαλιά υδραργύρου το φεγγάρι
στον ουρανό μόλις αντέχει ακόμα
ο αλουμινένιος δίσκος του, σαλπάρει

των άστρων το θαμπό πανί, το χώμα
μια νοτισμένη οσμή βαθιά αναδίδει.
Ούτ' άχνα... Όλα τριγύρα» αλλάζουν χρώμα,

ιδρώνει πράσινο αίμα το γρασίδι,
τα κάδρα πια έχουν πρόσωπο στους τοίχους,
ένα ποτήρι αστράφτει, ένα ψαλίδι [...]
[Από την έκδοση]