Κομμάτια Σαββατόβραδα
μου έρχονται ξανά
απόηχοι από απόβραδα
και κάτι πλάνα σκοτεινά.

Κι εγώ που χρόνια έζησα
λες κι είχα γιατρευτεί
στον ύπνο μου έρχεται τ’ όνειρο
την ανελέητη αλήθεια να μου πει.

Για σένανε, για σένανε
που έχασα μα δεν σε ξέχασα.
Για σένανε, για σένανε
που όσο προσπαθώ να ξεχαστείς
ποτίζεσαι απ’ το αίμα μου κι ανθείς.

Φωνές που εσύ ξέγραψες
εγώ σφιχτοκτρατώ
και γράμματα που εσύ έκαψες
εγώ τα έχω φυλαχτό.

Κι εγώ που με ξεγέλαγα
με ψέματα φτηνά
στον ύπνο μου έρχεται τ’ όνειρο
κι ανελέητα μου λέει τ’ αληθινά.

Για σένανε, για σένανε
που έχασα μα δεν σε ξέχασα.
Για σένανε, για σένανε
που όσο προσπαθώ να ξεχαστείς
ποτίζεσαι απ’ το αίμα μου κι ανθείς.