Στην μπερδεμένη τη ζωή μου
ψάχνω μιαν άκρη για να βρω,
μα είναι αράχνη η ψυχή μου
κι αμείλικτα υφαίνει τον ιστό.

Ποτάμι το μυαλό μου που παρασέρνει
στο πέρασμα του ότι κι αν βρεθεί,
σκέψεις πικρές, όμορφες στιγμές
κομμάτια της ζωής μου που έχουν χαθεί.

Και σκέφτομαι πως θα ‘ταν η ζωή μου
αν άρχιζε και πάλι απ’ την αρχή,
θάλασσα ήσυχη απέναντι στον ήλιο
ή μπόρα που ξεσπάει με τη βροχή.

Ποτάμι το μυαλό μου που παρασέρνει
στο πέρασμα του ότι κι αν βρεθεί,
σκέψεις πικρές, όμορφες στιγμές
κομμάτια της ζωής μου που έχουν χαθεί.