Αυτό το φως, η γήινη μαρτυρία,
Σημείο ακίνητο μέσα στην κίνηση.
Το δέντρο μου, τ’ άστρο μου, τα σύμβολά μου.
Αυτός ο αγέρας, η συγνεφιά,
Άρωμα βροχής στο διψασμένο χώμα.

Αυτός ο κύκλος, αυτό το απόγευμα,
Σαν ένα όχημα σταματημένο.
Αυτό τ’ άγνωστο πρόσωπο που με κοιτά,
Περνά στον ύπνο και με βλέπει,
Σα να μου φέγγει, πρόσωπο και φεγγάρι.

Αυτή εδώ η γεωγραφία: μια πολιτεία,
Τόσο μήκος, τόσο πλάτος,
Ένα δάσος με σιωπές,
Ή ένα κοιμητήριο ζωντανών.
Τόσες ψυχές φυλακισμένες,
Χιλιάδες χρόνια σε μια στάση.
Ίδια σπίτια, ίδιοι αντίλαλοι.

Κι εγώ να βλέπω και να περνώ.

Είμαι τάχα ένα σημείο
Μες σ’ ένα δρόμο που με παίρνει και λυγάει
Μες στον αγέρα, μες στον χρόνο.

Γιατί να κουρελιάζεται τ’ ωραίο μου φόρεμα
Και να φεγγρίζει πίσω το γυμνό.
Γιατί να εξατμίζεται το πρόσωπό μου.