Στο σπίτι που μεγάλωσα
είναι σβηστά τα φώτα
και δεν ανοίγει πια κανείς
τι κι αν χτυπώ την πόρτα.

Οι αναμνήσεις στα παλιά
κι απόψε με γυρνάνε
στο σπίτι μου το πατρικό
συνέχεια με πάνε.

Είναι τα φώτα του σβηστά
κανένας πια δεν με μένει,
ούτε κανένας δεν θα βγει
για να με περιμένει.

Να γυρνούσαν πίσω τα παλιά
μέσα στη ζέστη σας αγκαλιά
μάνα και πατέρα, να ‘μπαινα μια μέρα
και μαζί σας να φεύγα μετά.

Με ένα πικρό παράπονο
την πόρτα ξεκλειδώνω
μα συναντώ ασπρόμαυρες
φωτογραφίες μόνο.

Μου λέει η καρδιά
στο σπίτι αυτό να μην ξαναγυρίσεις
γιατί εδώ υπάρχουνε
μονάχα αναμνήσεις.

Να γυρνούσαν πίσω τα παλιά
μέσα στη ζέστη σας αγκαλιά
μάνα και πατέρα, να ‘μπαινα μια μέρα
και μαζί σας να φεύγα μετά.

Νιώθω στα στήθια την καρδιά
απόψε να πεθαίνει,
στο σπίτι που γεννήθηκα
κανένας δεν ανασαίνει.

Στάθηκα στην αυλόπορτα
κι είπα στον εαυτό μου
ότι δεν έχω στη ζωή
τίποτα πια δικό μου.

Να γυρνούσαν πίσω τα παλιά
μέσα στη ζέστη σας αγκαλιά
μάνα και πατέρα, να ‘μπαινα μια μέρα
και μαζί σας να φεύγα μετά.