Ο αρχαίος ληστής, ο έρωτας, ας με κατέβει πάλι
ως τη βαθύτερη ζωή -στα βότανα, στ’ αγκάθια, όπου όλοι
οι νεκροί μου, οι ωραίοι ουρανοί μου-
κι ας με γευτεί
(να τρέχουνε τα σάλια του, να τρέχουν τα αίματά μου).

0 έρωτας πλάσμα λειψό, πολύ λειψό -το ολόκληρο
λειψό- τρώει, τρώει, ποτέ δεν με χορταίνει.
Με τα φτερά με ξεγελάει, με τα φτερά με ανεβάζει
ψηλά
να πέφτω, να σπάζω.

Ενώ η σοφία φοράει άλλα φουστανάκια, έχει το μέτρο,
σ’ αυτό υπακούουν πάντα οι διάβολοι, κακοί
εξαποδώ της Ιστορίας
(καθότι ο έρως είναι Ιστορία – έτσι μας λεν εσχάτως
οι θεωρητικοί).

Αχ, έχουν χάρη οι διάβολοι, έχουν ύφος
καλλιτεχνικό, έχουν σασπένς,
στη φόρμα είναι αλήθεια δεν τους πιάνεις.
Οι ποιητές, καλού κακού, μαζί τους ας τα ’χουμε καλά.