Φτωχολογιά ραγιάδικη
με το σφιχτό ζωνάρι
για σένα ο ήλιος δεν φωτάει
κι εσβήστει το φεγγάρι.

Με το λυχνάρι γράμματα
με το τσαπί χωράφι
τσάμπα κυλάει ο ίδρωτας
και πάν’ οι κόποι στράφι.

Ρωμιέ βασανισμένε μου
και δύστυχε Έλληνα μου
να σκύβεις άλλο δεν φελάει
κι άλλο να αναστενάξεις
τώρα το μαύρο μούδιασμα
καιρός να το τινάξεις.

Γλυκό ψωμί δεν χάρηκες
δίκιο ποτέ δεν είδες
κάμε σπαθιά την πίκρα σου
και βόλια τις ελπίδες.

Ρωμιέ βασανισμένε μου
και δύστυχε Έλληνα μου
να ξαναβρείς μωρ’ Έλληνα
την πίστη κι αντρειοσύνη
να μην βουίξουν τα βουνά
να λάμψει η Ρωμιοσύνη.

Στ’ άρματα να φωνάξουμε
κι ήρθε ο καιρός να πούμε
πατρίδα ν' αναστήσουμε
και λευτεριά να δούμε.