Ήτανε μες στο χωριό
απ’ τις άλλες πιο όμορφη η Μαριώ
που απόμεινε ορφανή
δίχως σπίτι, γίδια και μαλλί.

Μα οι λεβέντες για τα δυο της μάτια
προξενιά της στέλνουν και πραμάτεια,
ποιο γλυκό πουλί λαλεί
που με βαρύ καημό της λέει με μια φωνή.

Αχ, βρε Μαριώ έλα να αλλάξουμε
του γάμου δαχτυλίδια.
Μικρή Μαριώ να σου χαρίσω
αρχοντοκάλεστα στολίδια.

Έλα περδικούλα μου, έλα
λυγερό κορμί, κοπέλα,
πες το ναι μη μου ‘ρθει τρέλα
άιντε να σε ντύσουμε Μαριώ.

Μα η Μαριώ καμαρωτή
που κρυφά αγαπούσε το Στρατή
τον πρώτο λεβεντογιό
μες στη χώρα και μες στο χωριό.

Κι από ‘δω σαν τώρα ο κόσμος φεύγει
μα σαν φτάνει και τ’ αρχοντοπαίδι
χαμογέλασε γλυκά
κι ο νιος της μίλησε, της λέει χαϊδευτικά.

Αχ, βρε Μαριώ έλα να αλλάξουμε
του γάμου δαχτυλίδια.
Μικρή Μαριώ να σου χαρίσω
αρχοντοκάλεστα στολίδια.

Έλα περδικούλα μου, έλα
λυγερό κορμί, κοπέλα,
πες το ναι μη μου ‘ρθει τρέλα
άιντε να σε ντύσουμε Μαριώ.