Εσύ που στάλα στάλα μου ‘δινες ζωή
πως γίνεται να μου την παίρνεις πίσω
κι εγώ να καταριέμαι τώρα τη στιγμή
που έτυχε εσένα ν’ αγαπήσω.

Πως γίνεται, πως γίνεται, πως γίνεται
η αγάπη τόσο άδικα να σβήνεται.
Πως γίνεται, πως γίνεται, πως γίνεται
η όαση μια κόλαση να γίνεται.

Εσύ που στάλα στάλα μου ‘δινες νερό
πως μ’ άφησες με χείλη διψασμένα
κι εγώ μέσα στον πόνο μόνος να γυρνώ
που πήγανε τα χρόνια μου χαμένα.

Πως γίνεται, πως γίνεται, πως γίνεται
η αγάπη τόσο άδικα να σβήνεται.
Πως γίνεται, πως γίνεται, πως γίνεται
η όαση μια κόλαση να γίνεται.