Ρώτησαν κάποτε ένα αστέρι εκεί ψηλά στον ουρανό 
μήπως ζηλεύει που τα βράδια δεν είναι το πιο φωτεινό 
κι είπε εγώ ειμ’ όλα τ’ αστέρια 
σ όλα τ’ αστέρια είμαι εγώ 
είμαι η φλόγα απ το κεράκι 
κι άγιο φως παντοτινό 

Ρώτησαν κάποτε μια στάλα που ‘πεφτε στον ωκεανό 
μήπως τη νοιάζει που δε θα ‘ναι
λεύτερη πια στον ουρανό 
κι είπε είμ όλα τα ποτάμια 
είμαι ρυάκι δροσερό 
είμαι η θάλασσα κι η μπόρα 
και κάθε δάκρυ αλμυρό 

Ρώτησαν κάποτε ένα κρίνο σ’ ένα λιβάδι μακρινό 
μήπως ζηλεύει τα λουλούδια που ‘χουνε χρώμα πορφυρό 
κι είπε ειμ’ όλα τα λουλούδια 
ειμ’ ένα δάσος ζωντανό,
είμαι μαγιάτικο στεφάνι 
και κάθε βλέμμα ντροπαλό 

Κι έπειτα ρώτησαν μια μάνα 
που είχε χάσει ένα γιο
μήπως πικραίνεται τα βράδια μέσα στο σπίτι τ αδειανό 
κι είπε ο γιος μου είναι εν’ αστέρι 
είναι η στάλα της βροχής 
είναι το κρίνο στο λιβάδι 
και τα παιδιά όλης της γης