Η γυναίκα που έντυσα σαν αδελφή μου
κάθεται στα γόνατά μου.

Οι γοφοί της με πιέζουν να προχωρήσω.

Ακόμα δεν την έχω συνηθίσει.
Της χαϊδεύω τις ξυρισμένες της γάμπες
και στα μαλλιά της ανάβουν
οι λάμπες της χριστουγεννιάτικης θλίψης.

Όλοι έχουν φύγει για τα βουνά.

Στο μέτωπο τη φιλώ
και αδέξια της ψιθυρίζω, «αδελφή μου».

Δυσφορεί που οι λέξεις παίζουν ακόμα
το ρόλο του παγωμένου Χειμώνα.

Αυτή τρελαίνεται για ατέλειωτα
αμμουδερά καλοκαίρια
και η αδελφική εποχή με τα καμώματά της,
είναι διαγραμμένη από τις χρονιαίες της επιλογές.