Σου χαρίζω τα ξυρισμένα μου όνειρα
που κατεβαίνουν με ορμή από το νεροχύτη
στις υγρές φαντασιώσεις μου.

Σου χαρίζω τον τοίχο που χωρίζει
τους λεπτούς σου τρόπους και την ευγένεια
από την αναίδεια της κρεβατοκάμαρας.

Σου χαρίζω τις χυδαίες λέξεις
που δονούν ηδονικά τα σώματά μας
και τις κινήσεις που ταιριάζουν με τις λέξεις μας.

Και τέλος, σου χαρίζω τα τολμηρά αγάλματα
που αναδύονται ιδρωμένα.

Και συ; Και συ ω Σύνθη,
χάρισέ μου απλώς
την αποδοχή των δώρων μου.