Τι αδικία και τι κρίμα
καταραμένο να ‘ναι το κρίμα
η ξενιτιά μου άρπαξε
τα δυο μου παλικάρια
κι έμεινα μόνη και φτωχιά
μες στα βαθιά μου γηρατειά
στα τέσσερα ντουβάρια.

Φέρε πίσω τα παιδιά μου
ξενιτιά, αχ, στην αγκαλιά μου.

Τι αγωνίες και τι ξενύχτια
με τι λαχτάρες και καρδιοχτύπια
τράβηξα μες στη ζωή
για να τα μεγαλώσω,
που είναι τώρα να τα δω
κι εγώ λιγάκι να χαρώ
και να τα καμαρώσω.

Φέρε πίσω τα παιδιά μου
ξενιτιά, αχ, στην αγκαλιά μου.