περασμένες δύο,
ξεκουμπίστηκαν τα όνειρα
επιτέλους
όπως πάντα κρύφτηκαν οι φόβοι
ανεξιχνίαστοι
δόντια σκυλιά
κόβονται οι λέξεις
στα δύο
στα τέσσερα

ίδιοι οι ρόλοι
ίδιο το άθροισμα τους
δεν άλλαξαν στο απρόσμενο
σκιές όμοιες στις λευκές νύχτες
ανεξήγητες μοιάζουν οι αφορμές

η πόρτα
ίδιος πάντα ο συριγμός της
άργησες πάλι
τίποτα δεν άλλαξε στην απουσία
οι ενοχές αξεδιάλυτες παρέμειναν

ριζωμένη στο αβάσταχτο χώμα
η απόγνωση