Το απλωμένο χέρι, ούτε που το κοίταξα
Το ρημαγμένο πόδι, ούτε που το πρόσεξα
Τα χέρια μέσα στις τσέπες
νιώθω καλύτερα ήδη

Τις όποιες τύψεις πέσαν τις σκούπισε η γλώσσα μου
σε μια χαψιά χωρέσαν στο αχόρταγο είναι μου
το αυτάρεσκο αγρίμι φυλάει και φυλάσσεται
στο αυτί μου μέσα μπήγει φωνή που θρονιάζεται
Μου λέει με τρόμο ήρθε του κόσμου η συντέλεια
Την πιο καλή σου φίλη την λένε ιδιοτέλεια
Δεν ήρθαμε εδώ για να βρούμε την λύση
Γελάει καλύτερα όποιος νικήσει

Τη μυρωδιά απ’ τις στάχτες, πάλι την αγνόησα
Με ύποπτους διαβάτες, σιωπηλά προχώρησα
Τα χέρια μέσα στις τσέπες
νιώθω καλύτερα ήδη
Τις όποιες τύψεις πέσαν..