Στρογγυλοπρόσωπα λουλούδια κατακίτρινα
ένα προς ένα τρεμοπαίζανε τα μάτια
σηκώναν τα κεφάλια συλλαβίζανε
της μέρας τα ονόματα με γέλια.

Κι εκείνη γκρέμιζε, η τρελή, όλους τους φράχτες της
να μπαινοβγαίνουνε αηδόνια και τραγούδια
κι ούτε που έβαζε στον νου την καταχνιά
με τόσους ήλιους που φυτρώνανε τριγύρω.

Μήτε το φίδι που τρυπώνει στους παράδεισους
κι ακάλεστο τις νύχτες τραγουδάει.