Γεννήθηκα αντίκρυ με το ψέμα
και έκανα στο χρόνο μια βουτιά
κι αν σκέπαζε το δάκρυ μου το βλέμμα
στην τσέπη είχα κρύψει τη φωτιά.

Το θαύμα αν αντέχεις θα κρατήσει
και θα ‘χεις το χαμόγελο πνοή
τσιμέντα, χώματα ν’ ανθίσει
να δίνει και στο τίποτα ζωή.

Στο πολύ φωτεινό και στο μαύρο κενό
να βρεθείς η αφορμή θα μικραίνει,
μια λεπίδα κρατώ να χωρίσω στα δυο
τον καιρό που ακόμα μου μένει.

Χαράξανε βαθιά τη θύμηση μου
πληγές από ένα κόσμο μου βουβό,
και όσοι ακουμπήσαν τη ψυχή μου
και μου ‘δειξαν το δρόμο που τραβώ.

Να νιώθω, να τα πω και να θαυμάζω
την κάθε μου στιγμή σαν ιερό.
Να χάνω, να πονώ και να αδειάζω
να φέρνει η ανάγκη το χορό.

Στο πολύ φωτεινό και στο μαύρο κενό
να βρεθείς η αφορμή θα μικραίνει,
μια λεπίδα κρατώ να χωρίσω στα δυο
τον καιρό που ακόμα μου μένει.