Χάρτινα είναι τα καράβια και στον μόλο
μήτε μαντίλια ανεμίζουν μήτε φλάμπουρα.
Αποσκευές δεν κουβαλούν κατάκοποι
κι ούτε στα μέτωπα ο ίδρωτάς τους λάμπει.
Πάνε στην άκρη του νερού για λίγο στέκονται
κι έπειτα σημειώνουν στο χαρτί υπνωτισμένοι
το λίγο ρίγος της στιγμής κάθε σφυγμό
σαν άρρωστοι καιρό που 'χουνε μάθει
να καταγράφουν μέρα ώρα και την πίεση
στις φλέβες της καρδιάς που αργοχτυπάει.

(Μάταια, όπως το ρολόι που κανείς
χρόνια και χρόνια μήτε ακούει, ούτε κοιτάζει.)

Κι έπειτα σα χωρίσουνε σκυφτοί δεν χαιρετιούνται.
Ξέρουν πως τ' άλλο το πρωί νωρίς θα βρίσκονται
στην ίδια πάντα διαδρομή στην ίδια θέση.

Λίγο πριν γίνει πορφυρή ξανά η θάλασσα
από φωτιά που αργοξυπνά κι ανηφορίζει.