Σάν κερί ἀναμμένο
ἡ καρδιά ἀναλώνεται ἀπόψε
στό μανουάλι τοῦ αἰνίγματος τῆς πρόθεσης
πού στό βάθος τό νοιώθουν δέν εἶχαν.

Καί τό ρῆγμα τήν ψυχή τους
προσμένει ἀνάχωμα.
Ψάχνει ἐκείνη
τή φλόγα νά φωτίσει τά κίνητρα
κάτι στέριο ν’ἀνατείλει στά μάτια
ἀλλά πάλι ἄς εἶναι μία ἔστω
ὑποψία τοῦ πράγματος
στή σκιά τῆς συνείδησης
σάν φλεβίτσα μικρή ἀποκατάστασης.

Διακλαδίζονται ὡστόσο τά ρίγη
σάν ἀντένες στή θύελλα
καί τά πείσματα τρίζουνε κάτω ἀπό τό πέλμα
κι ἕνα γύρω χτυποῦν κατά μέτωπο
ἀνεμάρπαστα λόγια
καί τό σπίτι βουλιάζει.

Ἄραγε ξημερώνει ἤ βραδιάζει;

Ἤδη πέρασε ὕπουλα τά μαβιά της κλωνιά
ἡ ἀμφιλύκη ἀπ’τίς γρίλιες

σάν ἀρχαῖος προφήτης πού ἀναγγέλλει
μές στήν ὄψιμη σύγχυση

θάνατο.