Δίχως νερό κάποτε
ενδεχομένως
δεν ήμουν άλλο τίποτα
πέρα απ’ το λουλακί όνειρό σου
πέρα από μια προδομένη κορνίζα
ξέθωρη απ’ την αλμύρα.
Άσε την ανάσα αυτό το βράδυ
να σε ψάξει
γίνομαι στεριά
να ακουμπήσεις τρικυμίες

Έλα να μαντέψεις τη δική μου
– θέλει κανάκεμα –
που ανάγλυφα σκαλίζει
Απουσίες
που κάνει δήθεν πως αγνοεί την ησυχία
και παζαρεύει παλιές νηνεμίες.

Να ξαποστάσω – Πρωτέα μου –
γι’ αυτή τη νύχτα μόνο.