[Το άλας σου]
Να γευτούμε λίγη άλμη αυτήν
– που με περισσή ακρίβεια
στοιβάζουν τα δάκρυα
στις αλυκές του μυαλού –
και μετά να βυθιστούμε
στην άλλη
– αυτή των φιλιών
τη μη χορτασμένη –
κάτω απ’ τη σιωπή των πευκοβελόνων
να χαράξουμε
με θαλασσινό νήμα
λόγια
από γαλήνιο οργισμένο νερό,
γιατί ανάμεσά μας
θα τρέχει πάντα
η υπόκωφη βοή
μανιασμένης λαχτάρας
φράγμα
που θα πασχίζει να μη σπάσει.