Στα δεκαπέντε μου, σαν χτες
οι πρώτοι φόβοι ποιητές
και η καρδιά μου με τη φωτιά μου
σαν ζωγραφιές χρωματιστές,
σαν μπλε πιτζάμες ριγωτές.

Στα είκοσι μου, σαν χτες
οι πρώτοι φόβοι ερευνητές
και το όνειρο, το παμπόνηρο
κάνει τις σκανταλιές γιορτές
και τους χαμένους νικητές.

Σ' όλες τις ηλικίες μου
κλέβω τις εφηβείες μου
κι οι μόνες γοητείες μου
είναι οι αμαρτίες μου.

Στα τριάντα μου, σαν χτες
οι αναμνήσεις δικαστές
και η ζωή μου σαν το φιλί μου
δυο κουρασμένοι λογιστές,
σαν φοβισμένοι εραστές.

Στα σαράντα μου, σαν χτες
δεν θέλω άλλους θεατές
κι η ψυχούλα μου, αχ μανούλα μου
να μην την πάρουν πειρατές,
ούτε νεράιδες γελαστές.

Σ' όλες τις ηλικίες μου
κλέβω τις εφηβείες μου
κι οι μόνες γοητείες μου
είναι οι αμαρτίες μου.