Το φεγγάρι ανέτειλε στη Μεσόγειο,
πέφτει ασήμι στης νύχτας το σκηνικό.
Σαν τον άνεμο απλώνεται στην υδρόγειο
της καρδιάς που δεν κρύβεται το μυστικό.

Οι στιγμές μας γλιστράνε μοιραίες κι ατέλειωτες,
όλη νύχτα μαζί μου ονειροπολείς
κι όσο εσύ μου μιλάς για φεγγάρια και έρωτες,
ξεπροβάλει το αστέρι της ανατολής.

Μας παίρνει η αγάπη μες στο παραμύθι της,
κρύβει το τέλος όμως του ταξιδιού.
Εμείς, η τρέλα, οι αλήθειες κι οι μύθοι της,
η ζωή είσαι εσύ, είμαι εγώ, είναι εδώ και παντού.

Ξημερώνει κι η νύχτα αργά υποκλίνεται,
καίνε ακόμα οι φωτιές πάνω στην αμμουδιά.
Ποια φωτιά είναι αυτή που ευθύνεται
και ξυπνάω ξανά στη δική σου αγκαλιά.