Όσο κι αν βιάζομαι
ο ουρανός ξέρει να ξοδεύεται
και γω προσπαθώ να διαλέξω.
Είμαστε οι κουκκίδες του αδυνάτου
εκεί που αντιστρέφονται οι πόλοι
και μόνο το μέσα σπήλαιο επιζητά
ένα δρόμο πονετικό να ξαποστάσει.

Είμαστε εμείς που μπαινοβγαίνουμε
στα βράχια εκεί της ιστορίας
και ξέρουμε ότι ο δαίμονας μας κυνηγά
και ξέρουμε ότι το κύμα
είναι ο μικρός δρόμος του νερού
κι ότι τίποτα δεν θα μπορέσουμε να γνωρίσουμε
παρά μονάχα τη θνητότητα
αυτή την μπλε τη νότα
στην αρμονία την γλυκιά του κόσμου.

Βιάζομαι επάνω στην άβυσσο
κι είναι νερό κι είναι πηγή, είναι το φως του κόσμου
η πέτρα εκείνη η μικρή θαμμένη μες στο κύμα
εκείνη η πέτρα της σιωπής και του θυμού
η πέτρα εκείνη που ακονίζεται στο φως
αυτή η πέτρα μια μέρα που θα γίνει

Ναι θα λάμψει ξαφνικά η ιστορία
μ’ ένα κορίτσι αδύνατο σαν την δροσιά
που ο άγγελος από ψηλά θα του μιλάει.