Αυτός που τις νύχτες του καλοκαιριού αγρυπνά μελετώντας τους τίτλους του χειμώνα, γνωρίζει. Όπως τα πουλιά που οσμίζονται τον ήχο του θανάτου, ο άλλος βλέπει την κρυμμένη νότα της ζωής, τη βάζει στο κλαβιέ, κι αν θα μπορέσει, επιπλέει. Σήμερα είναι η μέρα τ’ αλατιού που ξυπνάει ο παλαιός για να κυρώσει δόντια. Κοιτάει τα σύννεφα σε σχήμα μαχαιριού κι όλα που γίνονται άχρηστα με την έλευση της άμμου. Κι η θλίψη βρίσκει την παλίρροια και πνέει καίγοντας τα λιγοστά μας περιγράμματα. Ότι έμεινε από τον αμνό το παίρνουν έμποροι για τα σκυλιά. Μονάχα όνειρα μαβιά ανοίγουν την κερκόπορτα, να μπει στον ύπνο η βασιλεία της που δεν φυτρώνει πάνω της ούτε σκιά.

Με τα χέρια σηκωμένα, δαγκώνοντας κρέας αφήνει πίσω της αέρα πρησμένο όνειρα. Μήτε χορτάρι. Τα ζωντανά, ενίοτε, πετούσαν την ανάσα τους ξερή στον ήλιο. Θέρμη των δέντρων που καμένα αναζητούσαν καταμεσήμερο δικαιολογίες. Άλλος τότε πετάχτηκε με ένα μαχαίρι κι άλλος περνούσε τα βουνά μέσα στο μάτι της βελόνας. Όλα δυνατά κι αδιάφορα όλα. Μέχρι που η πευκοβελόνα έξυσε το μάτι. Αρκεί μια πληγή και το μεσημέρι ματώνει. Αίμα παντού, ξημέρωσε σαν να ζευγάρωσε η τριανταφυλλιά με την πανσέληνο στην λίμνη όπου οι έφηβοι είχαν ακουμπήσει τα ματωμένα τους παρόντα.

Εκεί στα φώτα που ‘χει πλαγιάσει η γιορτή και ξύνει δόντια
στο πονεμένο της φωνής που μας γερνάει
και αφήνει χίλια στον ορίζοντα να κλαιν.
Εκεί στα φώτα που ‘χει πονέσει η αστραπή και δεν γυρίζει
στο ματωμένο της στιγμής που μας κερνάει
και ξεχειλίζει μες στο μέλλον η κραυγή.
Εκεί στα φώτα που έχει κήπο μιας εσπέρας γερασμένης
με μαύρα δόντια πεινασμένων θερισμών
από καπνούς και χωρισμούς από βρισιές.
Εκεί στα φώτα έχουν πληγιάσει τα φιλιά και βρίσκουν πόρτα
να ξενυχτούν μες στη φωνή που θα πεινάει
τη λίγη μέλουσα καρδιά των στεναγμών..