Και λειώνει η βροχή ένα φεγγάρι μάτια.
Μόνο τα χέρια σβήνουνε τις μέρες της σκοπιάς.

Δεν έχω πια λέξεις, είπε, δεν έχω σώματα
και πρέπει να φύγω
να τεντώσω τόξα πολλά
να θρέψω κι άλλα τσεκούρια
στα ξύλινα βλέμματα
που καίνε τη νύχτα.

Χτίζω μια πόλη απολυτήριο
κι όταν φανεί η ανατολή
θα χαιρετήσω….