τον ύπνο τα σύννεφα ονειρεύονται
τα πεθαμένα λόγια μας,
που παίζουν σαν τα παιδιά
στο μεγάλο τίποτα της μνήμης.

Το πρωί κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον
ψάχνοντας τις νεκρές μας λέξεις
Το μεσημέρι κόβουμε στα δυο την ύπαρξη
με την βεβαιότητα του λύκου
που ψάχνει νέφος μες στο θήραμα.

Εκείνο το «άφες αυτοίς» μας κυνηγάει ως σκύλος
στις σκοτεινές προσπάθειες του κανόνα μας.
Μας ξεκοιλιάζει στους ευθύγραμμους δρόμους μας
και τα έντερά μας τα τρώνε τα σκυλιά των σχεδίων μας.

Μέχρι να ανακαλύψουμε τον σιωπηλό επιπλοποιό
αυτόν που λειτουργεί την αρμονία μες στα σύμπαντα.
Τον παρακαλούμε κόβοντας και πάλι τα μαλλιά μας
ρίχνοντας στη στάχτη την όποια δόξα μας
επιτρέποντας την αρμονία να έρθει ως τρόπος τάξης
στο φάντασμα του τώρα.

Ξέρεις;
Τα σύννεφα είναι η απάντηση του Θεού
στην αιώνια δίψα του ανθρώπου
για βεβαιότητα.