Τ’ ακούς που λένε τα πουλιά
το λεν μ’ ανθρώπινη λαλιά
για τ’ όνειρο που εχάθη
μεσ’ στης καρδιάς τα βάθη

Ο έρωτας κι’ ο θάνατος
σφιχτά αγκαλιασμένοι
ο ένας φουντώνει την ψυχή
κι’ ο άλλος την προσμένει

Στ’ άστρα που είναι εκεί ψηλά
του έρωτα το χάδι
μα σαν ματώσει η καρδιά
πέφτει πυκνό σκοτάδι