Εδώ, Κύριε, συνωστίζονται οι λέξεις της απουσίας σου
θρυμματισμένες

από τα βράχια του χρόνου και σε θυμίζουν στην
καθημερινή τους επιμονή

οι γερανοί, οι σιδεριές, τα παλιά εργοστάσια
κι αυτό το γυμνό δωμάτιο βουλιάζοντας διαρκώς μες
στο χιόνι

σ’ ένα όνομα δίχως αίσθημα φόβου που σκάβει
το κορμί σου στην άφθορη μνήμη μου.
Και σωρεύονται με βία τριγύρω τα χώματα

το κάρβουνο στις μηχανές

ο αέρας στα κάστρα.