Έβρεχε λέξεις αγριεμένες στο χορτάρι του στήθους μου κι η μικρή
κιβωτός κλυδωνιζόταν
στον αέρα διάχυτες κυκλοφορούσαν απ’ έξω οι επώδυνες φράσεις
όλο «κινδύνους» κι «αστροπελέκια» επικρεμάμενες απειλές,
από μέσα
ο Νώε περιφρουρούσε τη μνήμη μου και στον κήπο τα δέντρα
αιφνιδίως μεγάλωναν
θαμνώδη μυριστικά και κυπάρισσοι πάνω στη γη και μες στην
καρδιά του αδελφού μου Αβεσσαλώμ το πλατάνι
που το ποτίζανε πέντε σιαμαίοι ποταμοί κατεβαίνοντας θολωμένοι
απ’ τα βουνά, ανάμεσά τους οπλαρχηγός κι ο περίφημος Έβρος
απόγευμα Κυριακής στα σαπισμένα κλαδιά του κι οι κροκόδειλοι
να κοιτάζουν με βουλιμία
τις λέξεις «επαγγελία» και «συμφιλίωση» να στροβιλίζονται
ασταμάτητα στα νερά και να χάνονται
μέσα στις λόχμες. Βαθιά,
ως το σκοτάδι που λες ότι βρίσκεσαι.

Έφερα τη φωτιά μου
σ’ ετούτο το ακραίο σύνορο της ζωής, ελπίζοντας‒

(Διακοπή: Αίσθηση μιας επικείμενης απώλειας. Στην αδειανή
Ακρογιαλιά τρέχοντας ένας σκύλος. Ο ίδιος πάντοτε. Χρεωκοπία.)