Και πάντα, πάντα θα υποφέρεις στα δώματα την ανεξίτηλη μυρωδιά
των μνηστήρων
στις ιδιωτικές τους γιορτές θα παρακάθεσαι σε απαγγελίες σαχλών
ποιημάτων, θ’ ακούς
όρκους πίστης που όμως ξέρεις ότι γρήγορα θα λησμονηθούνε
ad gloriam. Εσύ γι’ άλλα, ψιθύριζες,
ήσουν ταγμένος.

Επειδή όλα η αμείλικτη σκόνη θα τα σκεπάσει
τις δισκοθήκες που σύχναζες, τα σφαιριστήρια, τις μαρμάρινες σκάλες
των ατέλειωτων ερωτικών εξομολογήσεων –στα ερείπιά τους
θ’ αποκαλυφθούν αύριο εκείνα τ’ απωθημένα ονόματα που σε εκθέτουν
κι εσύ
με τσακισμένες ελπίδες θ’ αναρωτιέσαι μετρώντας τις αποστάσεις
πώς επιβίωσες
θ’ ανασύρεις απ’ τα συρτάρια κιτρινισμένες επιστολές, θα σχίζεις
διαψευσμένες υποσχέσεις και παλιά αποκόμματα εισιτηρίων,
βιαστικά ξανασχεδιάζοντας επεισόδια της ζωής σου
ad gloriam.

Στις κηδείες των φίλων σου με πικρία θα διαπιστώνεις
πως δεν εισακούονται πια οι προσευχές σου.