Ανεμοχάδια τις νυχτιές δεν με κρατήσαν αγκαλιές,
χίλιες του κόσμου οι φωτιές και συλλογιέμαι.
Σε φύση και ανατολή δεν χώρεσε ένα κορμί
πήρα στον ώμο την ψυχή κι όλο πλανιέμαι.

Και βγαίνω πάλι στη βροχή
σαν να γυρεύω αφορμή ρούχα ν’ αλλάξω
και τον παλιό μου εαυτό
που τον φοράω από καιρό να τον πετάξω.

Ήταν η πίστη μου τυφλή σ’ ότι ποθούσε η ψυχή
μα γίναν όλα απειλή όσα έχω νιώσει.
Λυσσομανάει η ζωή σαν βενζινάδικο η γη
που έτοιμο να εκραγεί θα μας σκοτώσει.

Και βγαίνω πάλι στη βροχή
σαν να γυρεύω αφορμή ρούχα ν’ αλλάξω
και τον παλιό μου εαυτό
που τον φοράω από καιρό να τον πετάξω.